در مرگ حیات اهل داد و دین است وز مرگ روان پاک تمکین است این مرگ لقاست نی جفا وکین است نامرده همی میرد ومرگش این است

مادرم ای رفته در خوابی دراز یاس هایت توی ایوان گشته باز گرچه گلهایت همه تنها شدند با شقایق های آن دنیا بساز

همی نالم که مادر در برم نیست صفا وسایه او بر سرم نیست مرا گر دولت عالم ببخشند برابر با نگاه مادرم نیست